بیاورد گلرنگ را ساخته

خم منزل جادو اندر گرفت

چو خورشید تابان بگشت از فراز

چنان چون بود جای مرد جوان

یکی جام زرین برو پر نبید

نمکدان و ریچال گرد اندرش

از آواز او دیو شد ناپدید

به غرم و بنان اندر آمد شگفت

یکی جام زر دید پر کرده می

بیابان چنان خانهٔ سور یافت

بزد رود و گفتارها برگرفت

که از روز شادیش بهره غم است

بیابان و کوهست بستان اوی

کجا اژدها از کفش نا رهاست

نکردست بخشش ورا کردگار

و گر با پلنگان به جنگ اندر است

همان نالهٔ رستم و زخم رود

وگر چند زیبا نبودش نگار

بپرسید و بنشست نزدیک اوی

ابر آفرینها فزایش گرفت

می و جام، با میگسار جوان

نهفته به رنگ اندر اهریمنست

ز دادار نیکی دهش کرد یاد

دگرگونه تر گشت جادو به چهر

زبانش توان ستایش نداشت

تهمتن سبک چون درو بنگرید

سر جادو آورد ناگه ببند

بدان گونه کت هست بنمای روی

پر آژنگ و نیرنگ و بند و گزند

دل جادوان زو پر از بیم کرد