گر آید ز گردون برو بر گزند

سرش سوی پستی گراید نخست

به شاخ نو آیین دهد جای خویش

بهاری به کردار روشن چراغ

تو با شاخ تندی میاغاز ریک

کند آشکارا برو بر نهان

تو بیگانه خوانش مخوانش پسر

سزد گر جفا بیند از روزگار

سرش هیچ پیدا نبینی ز بن

نخواهد که ماند به گیتی بسی

مرا او را جهان بنده شد سر به سر

همان تاج زرین زبرجد نگار

به گیتی ندانست کس را همال

همی خورد روزی می خوشگوار

نشسته بروبر جهان کدخدای

همی رای زد شاه بر بیش و کم

بیامد که خواهد بر شاه بار

یکی خوشنوازم ز رامشگران

گشاید بر تخت او راه را

خرامان بیامد بر شهریار

ابا بربط و نغز رامشگرست

بر رود سازانش بنشاندند

برآورد مازندرانی سرود

همیشه بر و بومش آباد باد

به کوه اندرون لاله و سنبلست

نه گرم و نه سرد و همیشه بهار

گرازنده آهو به راغ اندرون

همه ساله هرجای رنگست و بوی

همی شاد گردد ز بویش روان

همیشه پر از لاله بینی زمین

به هر جای باز شکاری به کار

ز دیبا و دینار وز خواسته

همه نامداران به زرین کمر

یکی تازه اندیشه افگند بن

که لشکر کشد سوی مازندران

که ما سر نهادیم یکسر به بزم

نگردد ز آسایش و کام سیر

فزونم به بخت و به فر و به داد

جهانجوی باید سر تاجور

ازیشان کس این رای فرخ ندید

کسی جنگ دیوان نکرد آرزوی

نهانی روان شان پر از باد سرد

چو خراد و گرگین و رهام نیو

زمین جز به فرمان تو نسپریم

ز گفتار او دل بپرداختند

که از بخت ما را چه آمد به سر

به می خوردن اندر نخواهد نهفت

نماند برین بوم و بر آب و خاک

به فرمان او دیو و مرغ و پری

نجست از دلیران دیوان نبرد

همین را روانش نبد رهنمون

به مردی و گنج و به نام و هنر

نکردی برین بر دل خویش پست

که این بد بگردد ز ایران زمین

که ای رزم دیده دلاور سران

بسازیم و این کار دشوار نیست

بباید فرستاد و دادن پیام

یکی تیز کن مغز و بنمای روی

سخن بر دل شهریار بلند

در دیو هرگز نباید گشاد

وگرنه سرآمد نشان فراز

هیونی تکاور برون تاختند

چو آمد بر زال گیتی فروز

که ای نامور با گهر پور سام

که آسانش اندازه نتوان گرفت

نه تن ماند ایدر نه بوم و نه بر

بپیچیدش آهرمن از راه راست

نخواهد همی بود همداستان

چراگاه مازندران بایدش

سپهبد همی زود خواهد شدن

که بردی ز آغاز باکیقباد

میان را ببستی چو شیر دلیر

بپیچید جان بداندیش اوی

تنش گشت لرزان بسان درخت

نه گرم آزموده ز گیتی نه سرد

برو بگذرد سال و خورشید و ماه

بلرزند یکسر کهان و مهان

شوم خسته گر پند من نشنود

از اندیشهٔ شاه دل بگسلم

نه شاه و نه گردان ایران زمین

ز من گر پذیرد بود سودمند

تهمتن هم ایدر بود با سپاه

چو خورشید بنمود تاج از فراز

بزرگان برفتند با او به راه

به رهام و گرگین و گردان نیو

درفش همایونش آمد پدید

سری کاو کشد پهلوانی کلاه

پذیره شدندنش همه بی درنگ

سوی شاه با او همی راندند

کشیدی چنین رنج راه دراز

برآرامش این رنج کردی گزین

ستوده به فر کلاه توایم

که هر کس که او را نفرسود سال

ازان پس دهد چرخ گردانش داد

کزین پند ما نیست خود بی نیاز

پشیمانی آید ز گیتی برش

ز تو بگذرد پند کس نشنویم

بر نامور تخت گاه آمدند