که در چارشنبه مزن گام را

همه کار ناسودمند آیدت

ازین روی و زان روی بد رزم گاه

بدان باغ کامروز باشیم شاد

می و رود و رامشگر و خوردنی

چوپاسی ز تیره شب اندر کشید

که بهرام را جام و باغست جفت

زلشکر گزین کرد گرد و سوار

بگیرند گردنکشان بی چراغ

زرای جهانجوی و بازارشان

بدیوار باغ اندرون رخنه ساز

نشستند با جنگجویان بر اسب

که دانست کان سرکشان چون شدند

سپهبد باسب اندر آورد پای

سپه را یکایک بهم بر زدند

چناچون بود مردم نیم مست

به خون گشت یازان سر شست اوی

چو پولاد را پتک آهنگران

تن بی سران بد فگنده به راه

شبیخون سگالید گردن فراز

سپهدار جنگی برون شد به دشت

زترکان طلایه کس او را ندید

دم نای رویین برآمد ز راه

بجستند ترکان جنگی ز جای

که شیر ژیان را بدرید گوش

ز دست چپ لشکر و دست راست

شب تیره و نیزه های دراز

زمین و هوا را همی سوختند

ز خون سنگها جز به مرجان نماند

دهن خشک و لبها شده لاجورد

شب تیره گون دامن اندر کشید

خروشی چوشیر ژیان برکشید

تو گرد دلیران جنگی مگرد

روا باشد ار شیرمادر مکی

به خون ریختن چند باشی دلیر

بخشکی پلنگ و بدریا نهنگ

برآنم که هستی تو درنده شیر

برو داشت تا بود گردان سپهر

که بخشایش آورد خورشید و ماه

مراهم چنان دان که کشتی بزار

ار ای دون که ترکیم ار آزاده ایم

نیابی مرا تا نیاید زمان

مگر من شوم کشته گر تو به جنگ

نه زین سان بود مهتر لشکری

یکی بازجویم سر راه خویش

مگر زو شوم ایمن از روزگار

ازین ساختن پس گزیرد مرا

دل از مهتری پاک برکنده ام

بخوبی منش بریکی سورکن

که برساز شاهی خوش آواز گشت

بلشکر گه شاه پرموده شد

سرسرکشان را زتن دورکرد

ببالا و پهنا یکی کوه گشت

همی هرکسی خواند بهرام تل

بجایی که بد سوی آن تل کشید

ز پر موده و لشکر بی شمار

ز ترکان و آن شاه پرخاشجوی

وزان جایگه شد خوار و آواره شد

بانبوه و اندیشه اندر نشست

ندانست سامان جنگش کسی

کنون نیست در کارکردن درنگ

ازان جنگیان برگزیند سوار

ازان جنگیان برنشاند بر اسب

بگردن زدن تیز بشتافتند

چوبیند همه دشت را رود خون

چهارم چو بفروخت گیتی فروز

مر آن مهتر کشور و دوده را

زگیتی چرا کردی این دز گزین

کجا آن همه گنج و آن دستگاه

کجا آن بزرگان روشن روان

که اکنون از ایشان تو بر یکسوی

چو باب تو اندر جهان کس نبود

پرازخون دل ودست بر سر زنان

برشاه کشور مرا یارخواه

بگیتی نخورد آنک برپای بست

که دینار خوارست برشهریار

که بر شهرایران گوانجی منم

ازاندیشه ورای تو به کنم

که روشن کند جان تاریک تو

چوکارت چنین گشت دوری مجوی

همان گنج و دینار داری بسی

بود خواسته تنگ ناید سپاه

چوبشنید زو مرد جوینده کام

که راز جهان تا توانی مجوی

که رنج نخستینت آمد ببر

اگر تو نوی هست گیتی کهن

نه هرگز نماید بما نیز چهر

مرا هم سپه بود و هم پیل وکوس

تودل را بگستاخی اندر مبند

که دیدی ورا روزگار نبرد

برایش فلک نیز پوینده بود

بپیچید ز اندریشه نادرست

همان دشمن از دوست خندان شود

فزونست از تابش هور ومهر

شد اندر دم پرهٔ آسیا

نمانی توهم شاد و گیتی فروز

مگر زهر سازد بدین پای زهر

دل دشمنان پر ز اندیشه گشت

که او ریخت خون سر سرکشان

همی کین بخواهند فرجام کار

بترسم که برمن سرآید زمان

بربنده من کی شوم زار وخوار

که دیوانه خواند مرا نیکخواه

چوتنگی بروی آیدم نیست عار

بدین نامور بوم کامت رواست

زپیغام بهرام شد شادکام

به نزدیک پیروز شاه بلند

ز جنگ درازم حصاری شدست

بدین مژده بر سور باید همی

ازان برتری سوی خواری شود

بابر اندر آورد فرخ کلاه

برنامور تخت شاهی نشاند

بخواننده بر گوهر افشاندند

نیاش کنم من بپیشش سه پاس

سپهر بلند افسر ما بود

همی خویشتن شاه گیتی شناخت

سپهبد سری گرد و جوینده ای

سپهدار سالار ترکان چین

کجا داد بر بهتری دستگاه

چو پیدا شود راستی زین سخن

همه نیکویی در فزایش کنید

بچربی سخنها فراوان براند

یکی باره و جامه زرنگار

به مهر مهره ای بر نشانده گهر

یکی بدره و چیز بسیار داد

ورا مهتر پهلوانان شمرد

نبشتند زو نامه ای بر حریر

بهرمزد در زینهار منست

که ما بندگانیم و او پادشاست

پر از آرزو نامه ای چون بهشت

گسی کن بخوبی بدین بارگاه

بدان بندگی تیز بشتافتی

تو را کردگار جهان یاورست

وگر دشمنی را نشیمن بود

به فرخ پی وفال گیتی فروز

فزونتر بود رنج بگزایدت

فرستیم چندانک باید سپاه

که کردی همه راستی را درست

ز رنجی که بردند یابند بر

تو را افسر و پهلوانی دهم

دل پهلو نامور شد جوان

فرستاده و ایرانیان را بخواند

برو آفرین کرد هرکس که دید

بران نامه اندر بدیشان نمود

که گفتی بجنبید روی زمین

که پرموده را آمد از شهریار

درخشنده شد جان تاریک اوی

بسی آفرین خواند برشهریار

نبشتند چیزی که آید به کار

باسب نبرد اندر آمد چوگرد

نکرد ایچ بهرام یل را نگاه

وگر چند شاهی بچنگ آمدش

پیاده بیاورد پیش سپاه

سرافراز بودم بهر انجمن

ز ارج بلندی بخواری شدم

که پیش آمدم ای بد بد کنش

همی رفت خواهم بر شهریار

ازو رنج بر من سبکتر شود

سپردم تو را تخت شاهی و چیز