به یک هفته کس را ندادند راه

دو کرسی ز پیروزه و لاژورد

دو یاره یکی طوق گوهرنگار

درو بافته چند گونه گهر

ز اختر همی کرد روزی نگاه

جهاندار داراب را بار داد

یکی دیگری پر ز یاقوت زرد

همای آمد از دور و بردش نماز

فرو ریخت از دیده خون برکنار

ببوسید و ببسود رویش به چنگ

دو چشمش ز دیدار او خیره ماند

همای آمد و تاج شاهی به دست

جهان را به دیهیم او مژده داد

هما اندران کار پوزش گرفت

چنان دان که بر ما همه بادگشت

پدر مرده و شاه بی رای زن

که جز تخت هرگز مبادت نشست

که تو هستی از گوهر پهلوان

به یک بد تو چندین چه داری خروش

دل بدسگالانت پر دود باد

که هرگز نگردد به دفتر کهن

که تا جای باشد تو بادی به جای

بخواند ز هر کشوری بخردان

سرافراز شیران خنجرگزار

به شاهی بران نامدار زمین

بران تخت بر گوهر افشاندند

ازان کرده بسیار غم خورده بود

جزین نیست اندر جهان یادگار

که او چون شبانست و گردان رمه

بدو کرد باید همی پشت راست

که نورسته دیدند فرخنده شاخ

که شد ناپدید اندران شهریار

کی را نیامد ازان رنج یاد

که ای نامور باگهر بخردان

سپردم بدو پادشاهی و گنج

ابی رای او یک نفس مشمرید

به آرام دیهیم بر سر نهاد

بگفتند کای شهریار جوان

سر بدسگالان تو کنده باد

بیارند پرمایه جامی گهر

بدادند آنرا که او دید رنج

همیشه روان را به اندیشه دار

چو دارا بدو اندرون کودکی

ز دادار بر شهریار زمین

به دکان شد و برد اشنان به دشت