سیه پیل را خواند و کرد آفرین

از ایران به آن مرز بگذارشان

ز پیش جهانجوی شاه زمین

جهاندارشان رانده و کرده خوار

ولیکن به خلخ نه فرخ شدند

زده بر سر او درفش سیاه

شکسته دل و چشمها گشته کور

سیه شان شده جامه و زرد روی

سرآهنگ مردان نیزه گزار

بخواندش بران شاه جادو نژاد

ز گردان و مردان نیزه گزار

نگهبان گیتی سزاوار گاه

همه مهتران پیش او بر به پای

کجا پیکرش پیکر پیر گرگ

گزینه ره کوری و ابلهی

که بنوشته بودی سوی شهریار

نبودی تو مر گفتنش را سزا

نه افگندنی و نه پیسودنی

سوی کشور خرم آرم سپاه

کجا من بیایم چو شیر شکار

که ما بر گشادیم درهای رنج

همه کار دیده همه نیزه دار

نه افراسیابی و نه یبغوی

همه سرو بالا همه راست گوی

همه از در گنج و گاه و کلاه

همه شیرگیر و همه سرفراز

همه باره انگیز و لشکر شکن

سم اسپ ایشان کند کوه پست

زریر سپهدار و اسفندیار

به خورشید و ماه اندرآرند پای

همی تابد از گرزشان فر و برز

ترا کرد باید بدیشان نگاه

همی تابد از نیزه شان فر و بخت

گزین و پسندیدهٔ موبدان

که ما را چه جیحون چه سیحون چه خشک

که تاری شود چشمهٔ آفتاب

به رزم اندر آرم سرت زیر پای

فرود آمد از گاه و خیره بماند

بخوان از همه پادشاهی سپاه

برفتند هر سو به توران زمین

سر مرزداران کشورش را

یکی کهرم و دیگری اندمان

گزیدند گردان لشکر هزار

بیاراسته زرد و سرخ و بنفش

گوان گزیده نبرده سوار

بزد نای رویین بنه بر نهاد

بدو داد یک دست لشکرش را

خود اندر میان رفت با یک پسر

گذشته بروبر بسی روزگار

تو گفتی نداند همی جز بدی

بدادش یکی پیل پیکر درفش

پذیره نرفتی ورا نره شیر

کشیدش درفش و بشد پیش گو

پیامش فرستاد ترکان خدیو

گر از ما کسی باز گردد به راه

نگر تا بدانجا نجنبدت هش

پر از خون شده دل پر از آب چشم

درختان همی کند از بیخ و شاخ

همه خیره و دل پراگنده کین