برین ایستادند ترکان چین

یکی نام او بیدرفش بزرگ

دگر جادوی نام او نام خواست

یکی نامه بنوشت خوب و هژیر

نوشتش به نام خدای جهان

نوشتم یکی نامه ای شهریار

سوی گرد گشتاسپ شاه زمین

گزین و مهین پور لهراسپ شاه

ز ارجاسپ سالار گردان چین

نوشت اندران نامهٔ خسروی

که ای نامور شهریار جهان

سرت سبز باد و تن و جان درست

شنیدم که راهی گرفتی تباه

بیامد یکی پیر مهتر فریب

سخن گفتنش از دوزخ و از بهشت

تو او را پذیرفتی و دینش را

برافگندی آیین شاهان خویش

رها کردی آن پهلوی کیش را

تو فرزند آنی که فرخنده شاه

ورا برگزید از گزینان خویش

بران سان که کیخسرو و کینه جوی

بزرگی و شاهی و فرخندگی

درفشان و پیلان آراسته

همی بودت ای مهتر شهریار

همی تافتی بر جهان یکسره

زگیتی ترا برگزیده خدای

نکردی خدای جهان را سپاس

ازان پس که ایزد ترا شاه کرد

چو آگاهی تو سوی من رسید

نوشتم یکی نامهٔ دوست وار

چو نامه بخوانی سر و تن بشوی

مران بند را از میان باز کن

گرایدونک بپذیری از من تو پند

زمین کشانی و ترکان چین

به تو بخشم این بی کران گنجها

نکورنگ اسپان با سیم و زر

غلامان فرستمت با خواسته

و ایدونک نپذیری این پند من

بیایم پس نامه تا چندگاه

سپاهی بیارم ز ترکان چین

بینبارم این رود جیحون به مشک

بسوزم نگاریده کاخ ترا

زمین را سراسر بسوزم همه

ز ایرانیان هرچ مردست پیر

ازیشان نیابی فزونی بها

زن و کودکانشان بیارم ز پیش

زمینشان همه پاک ویران کنم

بگفتم همه گفتنی سر بسر