همی آید از هر سوی تیغ تفت

به پیش گو اسفندیار آمدند

قبای نبردی برون آختند

دهد بندگان را به جان زینهار

همه آذران را نیایش کنیم

به جان و به تن دادشان زینهار

گو نامبردار فرخ نژاد

بگردید زین لشکر چینیان

ازین سهم و کشتن بدارید دست

دهدی این سگان را به جان زینهار

مبندید کس را مریزید خون

بگردید و این خستگان بشمرید

بر اسپان جنگی مپایید دیر

شدند از بر خستگان بارزوی

به پیروز گشتن تبیره زدند

که پیروزی بودشان رستمی

به دشت و بیابان فرو خورد خون

بیامد به دیدار آن رزمگاه

کرا دید بگریست و اندر گذشت

به آوردگاهی برافگنده خوار

همه جامهٔ خسروی بردرید

به ریش خود اندر زده هر دو چنگ

همه زندگانی ما کرده تلخ

نبرده دلیرا گزیده گوا

چراغ جهان افشر لشکرا

به دست خودش روی بسترد پاک

تو گفتی زریر از بنه خود نزاد

به تابوتها در نهادند پیش

کسی را که خستست بیرون برند

به کوه و بیابان و بر دشت و راه

ازان هفتصد سرکش و نامدار

که از پای پیلان به در جسته بود

هزار و صد و شست و سه نامدار

برین جای بر تا توانی مه ایست