رسید اندر ایشان یل صف پناه

یکی گرزهٔ گاو پیکر به چنگ

سرانجام از رزم بگریختند

همه دل پر از خون و دیده پر آب

سپهبد شد از کار ایشان دژم

ز ترکان دلیری گوی پرفسون

وز ایدر برو تا در کوهسار

به پاس اندرون نیز بیدار باش

همی ناگهان بر طلایه زنند

به پیش اندرون مردم رهنمون

به مردان جنگی و پیلان مست

بپیمود زی شاه ایران زمین

یکی جایگه دید برنا شکوه

نشستنگه مردم نوجوان

برو ریخته مشک ناب و گلاب

نشسته بران تخت بر سایه گاه

به رسم بزرگان کمر بر میان

بسان بهشتی به رنگ و نگار

پذیره شدندش ازان سایه گاه

فرود آی ایدر به فرمان ما

به یاد رخ نامور می خوریم

که ای نامداران گردن فراز

به کاری که بسیار دارد شکوه

که پیشست بسیار رنج دراز

مرا باده خوردن نیاید به کار

کسی کز شما دارد او را به یاد

که دارم نشانی من از کیقباد

بیفروزی از روی خود جان ما

که او را چگونست رستم و نهاد

چو بشنید از وی نشان قباد

نشستند در زیر آن سایه دار

گرفته یکی دست رستم به دست

وزو یاد مردان آزاده کرد

بدو گفت کای نامبردار و گرد

تو این نام را از که داری به یاد

پیام آوریدم به روشن روان

بزرگان به شاهی ورا خواستند

که خوانند او را همی زال زر

قباد دلاور ببین با گروه

نباید که سازی درنگ اندکی

به شادی جهانی بیاراستند

دهی و به شاهی رسانی ورا

بخندید و گفتش که ای پهلوان

پدر بر پدر نام دارم به یاد

به خدمت فرود آمد از تخت زر

پناه بزرگان و پشت مهان

تن ژنده پیلان به دام تو باد

همت سرکشی باد و هم فرهی

ز زال گزین آن یل پهلوان

که بگشایم از بند گوینده را

ز گفتار رستم دل و هوش و رای

پیام سپهدار ایران بداد

ز شادی دل اندر برش برطپید

بیاد تهمتن به دم درکشید

بخورد آفرین کرد بر جان کی

فراوان شده شادی اندوه کم

که خوابی بدیدم به روشن روان

یکی تاج رخشان به کردار شید

نهادندی آن تاج را بر سرم

ازان تاج رخشان و باز سپید

برین سان که بینی بدین مرغزار

ز تاج بزرگان رسیدم نوید

ز باز و ز تاج فروزان چو ماه

نشانست خوابت ز پیغمبران

به یاری به نزد دلیران شویم

ببور نبرد اندر آورد پای

بیامد گرازان پس کیقباد

چنین تا به نزد طلایه رسید

چو آتش بیامد سوی کارزار

برابر همی خواست صف برکشید

ترا رزم جستن نیاید بکار

همانا ندارند با من توان

به زخمی سواری همی کرد پخش

به دست اندرون گرز و برزین کمند

بزد نیزه و بند جوشن گشاد

قلون از دلیریش مانده شگفت

بغرید چون تندر از کوهسار

نهاد آن بن نیزه را بر زمین

بدیدند لشکر همه تن به تن

به یکبارگی بخت بد را زبون

بیامد شتابان سوی کوهسار

فرود آمد آن جایگه پهلوان

تهمتن همی کرد هرگونه ساز

همان تاج و هم بارهٔ خسروی

برآراست باشاه ایران زمین

به آمد شدن هیچ نگشاد لب

شدند اندران موبدان انجمن

برآویختند از بر عاج تاج