ازو برشد آواز تا چند میل

همان ژنده پیلان و هندی درای

زمین خفته را بانگ برزد که خیز

پس پشت او سالخورده گوان

که بر سر نیارست پرید زاغ

جهان را نه سر بود پیدا نه پای

بیاورد لشکر ز زابلستان

برآمد ز آرام و از خورد و خواب

بران مرغزاری که بد آب و نی

ز راه بیابان سوی رزمگاه

سپهبد جهاندیدگان را بخواند

جهاندیده و کارکرده ردان

بسی سروری و مهی خواستم

همه کار بی روی و بی سر سپاه

ز گیتی یکی آفرین خاست نو

به تخت کیی بر کمر بر میان

که بی سر نباشد تن آدمی

یکی شاه با فر و بخت جوان

که با فر و برزست و با رای و داد