پدر کرده بودیش گرشاسپ نام

به سر بر نهاد آن کیانی کلاه

جهان را همی داشت با زیب و فر

درخت بلا کینه آورد بار

بران سان که بد تخت بی کار گشت

ببخشید گیتی و بگذاشت آب

سرش پر ز کین بود و دل پر ز جنگ

به تیمار اغریرث آغشته بود

شد آن تیغ روشن پر از تیره زنگ

بدو سال و مه هیچ ننمود روی

چو اغریرثش یار درخور بدی

ز پرورده مرغی گریزی همی

به نزد منت راه دیدار نیست

که بی کار شد تخت شاهنشهی

به افراسیاب از دلاور پشنگ

ممان تا کسی برنشیند به گاه

ز دشت سپنجاب تا رود آب

همی بارد از تیغ هندی روان

که آمد خریدار تخت مهی

جهان شد سراسر پر از گفت وگوی

که گیتی بس آسان گرفتی به مشت

نبودیم یک روز روشن روان

که شد آفتاب از جهان ناپدید

که آمد سپهبد به تنگی فراز

که تا من ببستم به مردی کمر

کسی تیغ و گرز مرا برنداشت

عنان سواران شدی پاردم

ز پیری همه ساله ترسان بدم

نتابد همی خنجر کابلی

بزیبد برو بر کلاه مهی

کزین تازی اسپان نشاید همی

بخواهم ز هر سو که هست انجمن

که هستی برین کار همداستان

ببندی میان و نباشی دژم

ببودند شادان دل و تازه روی

سلیح سواران جنگی بساخت

به بالا سرت برتر از انجمن

کزو بگسلد خواب و آرام و ناز

چه سازم که هنگامهٔ بزم نیست

دلت ناز و شادی بجوید همی

ترا پیش ترکان پر کین و درد

که جفت تو بادا مهی و بهی

که من نیستم مرد آرام و جام

نه والا بود پروریدن به ناز

بود یار یزدان پیروزبخت

چو اندر پی ریزش خون شوم

که همرنگ آبست و بارانش خون

همی مغز پیلان بساید سرش

چنان چون من آرم به خم کمند

گرآیند پیشم ز توران گروه

نیاید برم هیچ پرخاشخر

که خون بارد ابر اندر آوردگاه