الا ای برآورده چرخ بلند

چو بودم جوان در برم داشتی

همی زرد گردد گل کامگار

دو تا گشت آن سرو نازان به باغ

پر از برف شد کوهسار سیاه

به کردار مادر بدی تاکنون

وفا و خرد نیست نزدیک تو

مرا کاچ هرگز نپروردییی

هرانگه که زین تیرگی بگذرم

بنالم ز تو پیش یزدان پاک

چنین داد پاسخ سپهر بلند

چرا بینی از من همی نیک و بد

تو از من به هر باره ای برتری

بدین هرچ گفتی مرا راه نیست

خور و خواب و رای و نشست ترا

ازان خواه راهت که راه آفرید

یکی آنک هستیش را راز نیست

چو گوید بباش آنچ خواهد به دست

من از داد چون تو یکی بنده ام

نگردم همی جز به فرمان اوی

به یزدان گرای و به یزدان پناه

جز او را مخوان گردگار سپهر

وزو بر روان محمد درود