سوی باختر شد چو خاور بدید

بره بر یکی شارستان دید پاک

چو آواز کوس آمد از پشت پیل

جهانجوی چون دید بنواختشان

بپرسید کایدر چه باشد شگفت

زبان برگشادند بر شهریار

که ما را یکی کار پیش است سخت

بدین کوه سر تا به ابر اندرون

ز چیز که ما را بدو تاب نیست

چو آیند بهری سوی شهر ما

همه رویهاشان چو روی هیون

سیه روی و دندانها چون گراز

همه تن پر از موی و موی همچو نیل

بخسپند یکی گوش بستر کنند

ز هر ماده ای بچه زاید هزار

به گرد آمدن چون ستوران شوند

بهاران کز ابر ا ندرآید خروش

چو تنین ازان موج بردارد ابر

فرود افگند ابر تنین چو کوه

خورش آن بود سال تا سالشان

گیاشان بود زان سپس خوردنی

چو سرما بود سخت لاغر شوند

بهاران ببینی به کردار گرگ

اگر پادشا چاره ای سازدی

بسی آفرین یابد از هرکسی

بزرگی کن و رنج ما را بساز

سکندر بماند اندر ایشان شگفت

چنین داد پاسخ که از ماست گنج

برآرم من این راه ایشان به رای

یکایک بگفتند کای شهریار

ز ما هرچ باید همه بنده ایم

بیاریم چندانک خواهی تو چیز

سکندر بیامد نگه کرد کوه

بفرمود کاهنگران آورید

کج و سنگ و هیزم فزون از شمار

بی اندازه بردند چیزی که خواست

ز دیوارگر هم ز آهنگران

ز گیتی به پیش سکندر شدند

ز هر کشوری دانشی شد گروه

ز بن تا سر تیغ بالای اوی

ازو یک رش انگشت و آهن یکی

همی ریخت گوگردش اندر میان

همی ریخت هر گوهری یک رده

بسی نفت و روغن برآمیختند

به خروار انگشت بر سر زدند

دم آورد و آهنگران صدهزار

خروش دمنده برآمد ز کوه

چنین روزگاری برآمد بران

گهرها یک اندر دگر ساختند

ز یاجوج و ماجوج گیتی برست

برش پانصد بود بالای اوی

ازان نامور سد اسکندری

برو مهتران خواندند آفرین

ز چیزی که بود اندران جایگاه

نپذرفت ازیشان و خود برگرفت