همی چاره جست آن شب دیریاز

برافراخت از کوه زرین درفش

سکندر بیامد به نزدیک شاه

به رسمی که بودش فرود آورید

ز بیگانه ایوان بپرداختند

چو قیدافه را دید بر تخت گفت

بدین مسیحا به فرمان راست

با برای و دین و صلیب بزرگ

به زنار و شماس و روح القدس

نبیند نه لشکر فرستم به جنگ

نه با پاک فرزند تو بد کنم

به جان یاد دارم وفای ترا

برادر بود نیک خواهت مرا

نگه کرد قیدافه سوگند اوی

همه کاخ کرسی زرین نهاد

بزرگان و نیک اختران را بخواند

ازان پس گرامی دو فرزند را

چنین گفت کاندر سرای سپنج

نباید کزین گردش روزگار

سکندر نخواهد شد از گنج سیر

همی رنج ما جوید از بهر گنج

برآنم که با اونسازیم جنگ

یکی پاسخ پندمندش دهیم

اگر جنگ جوید پس از پند من

ازان سان شوم پیش او با سپاه

ازین ازمایش ندارد زیان

چه گویید و این را چه پاسخ دهید

همه مهتران سر برافراختند

بگفتند کای سرور داد و راد

نگویی مگر آنک بهتر بود

اگر دوست گردد ترا پادشا

نه آسیب آید بدین گنج تو

چو اسکندری کو بیاید ز روم

همی از درت بازگردد به چیز

جز از آشتی ما نبینیم روی

چو بشنید گفتار آن بخردان

در گنج بگشاد و تاج پدر

یکی تاج بد کاندران شهر و مرز

فرستاده را گفت کین بی بهاست

به تاج مهان چون سزا دیدمش

یکی تخت بودش به هفتاد لخت

به پیکر یک اندر دگر بافته

سر پایها چون سر اژدها

ازو چارصد گوهر شاهوار

دو بودی به مثقال هر یک به سنگ

زمرد برو چار صد پاره بود

گشاده شتر بار بودی چهل

دگر چار صد تای دندان پیل

پلنگی که خوانی همی بربری

ز چرم گوزن ملمع هزار

دگر صد سگ و یوز نخچیر گیر

بیاورد زان پس دوصد گاومیش

ز دیبای خز چارصد تخته نیز

دگر چار صد تخته از عود تر

صد اسپ گرانمایه آراسته

همان تیغ هندی و رومی هزار

همان خود و مغفر هزار و دویست

همه پاک بر بیطقون برشمار

سپیده چو برزد ز بالا درفش

زمین تازه شد کوه چون سندروس

سکندر به اسپ اندر آورد پای

چو طینوش جنگی سپه برنشاند

به قیدافه گفتند پدرود باش

برین گونه منزل به منزل سپاه

که لشکرگه نامور شاه بود

سکندر بران بیشه بنهاد رخت

به طینوش گفت ایدر آرام گیر

شوم هرچ گفتم به جای آورم

سکندر بیامد به پرده سرای

ز شادی خروشیدن آراستند

که نومید بد لشکر نامجوی

سپه با زبانها پر از آفرین

ز لشکر گزین کرد پس شهریار

زره دار با گرزهٔ گاوروی

همه گرد بر گرد آن بیشه مرد

سکندر خروشید کای مرد تیز

بلرزید طینوش بر جای خویش

بدو گفت کای شاه برترمنش

چنان هم که با خویش من قیدروش

نه این بود پیمانت با مادرم

سکندر بدو گفت کای شهریار

ز من ایمنی بیم در دل مدار

نگردم ز پیمان قیدافه من

پیاده شد از باره طینوش زود

جهاندار بگرفت دستش به دست

بدو گفت مندیش و رامش گزین

چو مادرت بر تخت زرین نشست

بگفتم که من دست شاه زمین

همان روز پیمان من شد تمام

سکندر منم وان زمان من بدم

همان روز قیدافه آگاه بود

پرستنده را گفت قیصر که تخت

بفرمود تا خوان بیاراستند

بفرمود تا خلعت خسروی

ببخشید یارانش را سیم و زر

به طیوش فرمود کایدر مه ایست

به قیدافه گوی ای هشیوار زن

بدارم وفای تو تا زنده ام