ز کار جهان در شگفتی بماند

که من پیش رومی ببندم کمر

یکی داستان زد برین مرد سنگ

درو قطره باران نیاید پدید

چو شد مر مرا زین نشان کار تنگ

بجز ایزدم نیست فریادرس

یکی نامه بنوشت نزدیک فور

نخست آفرین بر جهاندار کرد

خردمند و دانا و روشن روان

که ما را چه آمد ز اختر به سر

نه برماند ما را نه آباد بوم

نه دیهیم شاهی نه گنج و سپاه

که از خویشتن بازدارم گزند

کزان پس نبینی تو از گنج رنج

به نزد بزرگان گرامی شوی

بیامد بر فور فوران نژاد

که دارای دارا چه افگند بن

غو کوس برخاست و هندی درای

که خورشید بر چرخ گم کرد راه

بی آرام شد مردم جنگجوی

هوا نیلگون شد زمین ناپدید

سپاهی نه بر آرزو رزمخواه

سر بخت ایرانیان گشته زیر

چو روبه شد آن دشت شیر ژیان

ز اوج بزرگی به خواری شدند

گریزان همی رفت با های هوی

از ایران هرانکس که بد نامدار

که با او بدندی به دشت نبرد

دگر مرد را نام جانوشیار

بلند اختر و نام دارا گذشت

ازو دور شد افسر و تاج و تخت

وگر تیغ هندی یکی بر سرش

بدین پادشاهی شویم افسری

که دستور بودند و گنجور اوی

چو شب تیره شد از هوا باد خاست

بزد بر بر و سینهٔ شهریار

ازو بازگشتند یکسر سپاه