ز کرمان کس آمد سوی اصفهان

به نزدیک پوشیده رویان شاه

بدیشان درود سکندر ببرد

چنین گفت کز مرگ شاهان داد

بدانید کامروز دارا منم

فزونست ازان نیکویها که بود

همه مرگ راییم شاه و سپاه

بنه سوی شهر صطخر آورید

همانست ایران که بود از نخست

نوشتند نامه به هر کشوری

ز اسکندر فیلقوس بزرگ

بداد و دهش دل توانگر کنید

که فرجام هم روزمان بگذرد

وی موبدان نامه ای همچنین

سر نامه از پادشاه کیان

چو عنبر سر خامهٔ چین بشست

بران دادگر کو جهان آفرید

دو گیتی پدید آمد از کاف و نون

سپهری برین سان که بینی روان

بباشد به فرمان او هرچ خواست

ازو باد بر نامداران درود

جز از نیک نامی و فرهنگ و داد

به پیروزی اندر غم آمد مرا

بدارندهٔ آفتاب بلند

مر آن شاه را دشمن از خانه بود

کنون یافت بادافره ایزدی

شما داد جویید و پیمان کنید

چو خواهید کز چرخ یابید بخت

پر از درد داراست روشن دلم

هرانکس که آید بدین بارگاه

چو خواهد که باشد به ایوان خویش

بیابند چیزی که خواهد ز گنج

درم را به نام سکندر زنید

نشستنگه شهریاران خویش

مدارید بازار بی پاسبان

مدارید بی مرزبان مرز خویش

بدان تا نباشد ز دزدان گزند

ز هر شهر زیبا پرستنده ای

که شاید به مشکوی زرین ما

چنان کو برفتن نباشد دژم

فرستید سوی شبستان ما

غریبان که بر شهرها بگذرند

دل از عیب صافی و صوفی به نام

ز خواهندگان نامشان سر کنید

هرآنکس که هست از شما مستمند

دل و پشت بیدادگر بشکنید

نهادن بد و کار کردن بدوی

کنم زنده بر دار بدنام را

کسی کو ز فرمان ما بگذرد

چو نامه فرستاده شد برگرفت

ز کرمان بیامد به شهر صطخر

تو راز جهان تا توانی مجوی