چو دارا به دل سوک داراب داشت

یکی مرد بر تیز و برنا و تند

چو بنشست برگاه گفت ای سران

سری را نخواهم که افتد به چاه

کسی کو ز فرمان من بگذرد

وگر هیچ تاب اندر آرد به دل

جز از ما هرانکس که دارند گنج

نخواهم که باشد مرا رهنمای

ز گیتی خور و بخش و پیمان مراست

دبیر خردمند را پیش خواند

یکی نامه بنوشت فرخ دبیر

بهر سو که بد شاه و خودکامه ای

که هرکو ز رای و ز فرمان من

همه گوش یکسر به فرمان نهید

سر گنجهای پدر برگشاد

ز چار اندرآمد درم تا بهشت

درم داد و دینار و برگستوان

هرانکس که بد کار دیده سری

یکی را ز گردنکشان مرز داد

فرستاده آمد ز هر کشوری

ز هند و ز خاقان و فغفور چین

همه پاک با هدیه و باژ و ساو

یکی شارستان کرد نوشاد نام

کسی را که درویش بد داد داد