پر از گوهر و بوی و رنگ و نگار

شهنشاه زان تیز دم شد دژم

که از نکهتش بوی ناخوش بیافت

پراندیشه جان ابروان پر ز خم

به نزدیک ناهید بنشاندند

پژوهید تا دارو آمد به جای

به روم اندر اسکندرش نام بود

ببارید چندی ز مژگان سرشک

به کردار دیبا رخش برفروخت

دژم شد دلارای را جای مهر

فرستاد بازش بر فیلقوس

نگفت آن سخن با کسی در جهان

یکی کودک آمد چو تابنده مهر

سکندر همی خواندی مادرش

کزو یافت از ناخوشی کام را

که پیدا شد از تخم من قیصری

سکندر پسر بود و قیصر پدر

که دارا ز فرزند من کرد بس

که کارزاری و زیبا سمند

برش چون بر شیر و کوتاه لنگ

که آن زادنش فرخ آمد به فال

همان مادیان را بیاراستی

که همتای اسکندر او بد به سال

ز هرگونه ای سالیان برگذشت

سخن گفتن پهلوانی گرفت

بیاراستی پهلوانی برش

هشیوار و با سنگ و بسیاردان

بدیدار او داشتی نعم و بوس

سکندر بیاموخت ز آموزگار

وگر تخت شاهی و بنیاد را

بیامد زنی خواست دارا دگر

ز فرزند ناهید کهتر به سال

که تا از پدر بیش باشد به کام

شکست اندر آمد به سال و به مال

همی خواندندش به دیگر سرای

ز تخت بزرگی فراوان براند

شما را به نیکی بود رهنمون

ز فرمان او رامش جان کنید

به خوشی رود زود خوانند باز

به شادی مرا نیز یاد آورید

شد آن برگ گلنار چون شنبلید