کنون آفرین جهان آفرین

ابوالقاسم آن شاه خورشید چهر

نجوید جز از خوبی و راستی

جهان روشن از تاج محمود باد

همیشه جوان تا جوانی بود

چه گفت آن سراینده دهقان پیر

وزان نامداران پاکیزه رای

چو دارا به تخت مهی برنشست

چنین گفت با موبدان و ردان

که گیتی نجستم به رنج و به داد

شگفتی تر از کار من در جهان

ندانیم جز داد پاداش این

نباید که پیچد کس از رنج ما

زمانه ز داد من آباد باد

ازان پس ز هندوستان و ز روم

برفتند با هدیه و با نثار

چنان بد که روزی ز بهر گله

ز پستی برآمد به کوهی رسید

بفرمود کز روم و وز هندوان

بجویند زان آب دریا دری

چو بگشاد داننده از آب بند

چو دیوار شهر اندرآورد گرد

یکی آتش افروخت از تیغ کوه

ز هر پیشه ای کارگر خواستند

به هر سو فرستاد بی مر سپاه

جهان از بداندیش بی بیم کرد