چهل روز ننهاد بر سر کلاه

پر از درد با ناله و با خروش

دو رخ زرد و لبها شده لاژورد

که گیرد مگر شاه بر گاه جای

همی بود تا بر نشست او به تخت

برسم کیان تاج بر سر نهاد

فروزندهٔ گردش روزگار

گزایندهٔ کژی و کاستی

ز بنده نخواهد به جز داد و مهر

جهاندیده و پاک دل موبدان

مباشید با شهریاران سترگ

بود روشن و مردمی پرورد

چو تندی کند تن به خواری بود

غم و رنج با ایمنی باد شد

درم گرد کردن به دل باد داشت

که بی چیز کس را ندارند ارز

همان جاه نزد کسش نیز نیست

وگر آز ورزی هراسان شوی

روان را به پیچاند از آز گنج

چو خواهی که یابی بداد آفرین

توانگر بمانی و از داد شاد

نباید به داد اندرون کاستی

خرد گردد اندر میان ناتوان

یکی کم برو زندگانی گریست

ز خرم جهان دخمه بودش نهفت

ندارد به مرگ از کسی چنگ باز

که بهرام بهرامیان داشت نام

کلاه کیانی به سر بر نهاد

بگویم تو بشنو به جان و روان