همی داشت سوک پدر چندگاه

چنین گفت بر تخت شاهنشهی

بدانید کان گنج نپراگند

بداندیش را دل پر از دود باد

که کاهنده و هم فزاینده ایم

که نفزود در پادشاهی نه کاست

خردمند و بیدار و دانا بود

به ویژه خداوند دیهیم و تخت

برافشان که دانش نیاید به بن

چو خواهی که نیکیت ماند به جای

بیابی به پاداش خرم بهشت

بمانی به چنگ هوا بی نوا

بدان تا نمانی به گرم و گداز

که چون سر بیارم بدین تیره خاک

همان گیتی افروز دارد مرا

ازان به که بیداد گنج آگنم

به دشمن رسد بی گمان گنج ما

جهاندار باشد ترا یار بس

تو تخم بدی تا توانی مکار

به پالیز آن سرو یازان بخفت

دل کهتران پر ز تیمار بود

یکی کهتر از وی برادرش بود

همان مهر شاهی و تخت و کلاه

برو سالیان برگذشته دو هفت

تو از باد تا چند رانی سخن

در توبه بگزین و راه خرد

خرد مایه باد و سخن سود باد

به تاریکی اندر ببافد همی

به پیری سرآرد نباشد شگفت

به بالا سرش برتر از انجمن

سر تخت او افسر ماه باد

ورا باد تاج کیی شادکام

وزو دست بدخواه کوتاه باد