چو بنشست بهرام بهرامیان

به تاجش زبرجد برافشاندند

چنین گفت کز دادگر یک خدای

سرای سپنجی نماند به کس

به نیکی گراییم و فرمان کنیم

که خوبی و زشتی ز ما یادگار

چو شد پادشاهیش بر چار ماه

زمانه برین سان همی بگذرد

می لعل پیش آور ای روزبه

چو بهرام دانست کامدش مرگ

جهان را به فرزند بسپرد و گفت

بنوش و بباز و بناز و ببخش

چو برگشت بهرام را روز و بخت

چنین است و این را بی اندازه دان

کنون کار نرسی بگویم همی