که ساسان همی خواندی اردشیر

هنرمند و بادانش و نیک رای

ز گیتی به دیدار او بود شاد

بران دین که خوانی همی پهلوی

چنان بد که آبستن آمد ز شاه

چو بهمن چنان دید بیمار شد

بفرمود تا پیش او شد همای

به تخت گرانمایگان بر نشاند

به گیتی فراوان نبودست شاد

همان لشکر و گنج با ارجمند

هم انکس کزو زاید اندر نهان

ورا باشد این تاج و تخت پدر

ز گفتار بهمن دلش تیره شد

ز ایران به مرزی دگر شد ز ننگ

پر آزار بد از پدر دور شد

بپرورد و با جان و دل داشت راست

همی داشت آن راستی در نهفت

ز ساسان پرمایه بهمن نژاد

مر او را به زودی سرآمد زمان

دران خانه جز بینوایی ندید

که بودی به کوه و به هامون یله

به کوه و بیابان و آرامگاه

پس از مرگ بهمن که بگرفت جای