چو شد روی کشور به کردار قیر

چو دریا برآشفت مرد جوان

کنیزک بگفت آنچ روشن روان

سخن چون ز گلنار زان سان شنید

دل مرد برنا شد از ماه تیر

بدو گفت گر من به ایران شوم

تو با من سگالی که آیی به رام

اگر با من آیی توانگر شوی

چنین داد پاسخ که من بنده ام

همی گفت با لب پر از باد سرد

چنین گفت با ماه روی اردشیر

کنیزک بیامد به ایوان خویش

چو شد روی گیتی ز خورشید زرد

کنیزک در گنجها باز کرد

ز یاقوت وز گوهر شاهوار

بیامد به جایی که بودش نشست

همی بود تا شب برآمد ز کوه

از ایوان بیامد به کردار تیر

جهانجوی را دید جامی به دست

کجا مستشان کرده بود اردشیر

دو اسپ گرانمایه کرده گزین

جهانجوی چون روی گلنار دید

هم اندر زمان پیش بنهاد جام

بپوشید خفتان و خود بر نشست

همان ماه رخ بر دگر بارگی

از ایوان سوی پارس بنهاد روی