چو آمد به نزدیکی بارگاه

جوان را به مهر اردوان پیش خواند

به نزدیکی تخت بنشاختش

فرستاد هرگونه ای خوردنی

ابا نامداران بیامد جوان

چو کرسی نهاد از بر چرخ شید

پرستنده ای پیش خواند اردشیر

فرستاد نزدیک شاه اردوان

بدید اردوان و پسند آمدش

پسروار خسرو همی داشتش

به می خوردن و خوان و نخچیرگاه

همی داشتش همچو فرزند خویش

چنان بد که روزی به نخچیرگاه

همی راند با اردوان اردشیر

پسر بود شاه اردوان را چهار

به هامون پدید آمد از دور گور

همه بادپایان برانگیختند

همی تاخت پیش اندرون اردشیر

بزد بر سرون یکی گور نر

بیامد هم اندر زمان اردوان

بدید آن یکی گور افگنده گفت

چنین داد پاسخ به شاه اردشیر

پسر گفت کین را من افگنده ام

چنین داد پاسخ بدو اردشیر

یکی دیگر افگن برین هم نشان

پر از خشم شد زان جوان اردوان

بدو گفت شاه این گناه منست

ترا خود به بزم و به نخچیرگاه

بدان تا ز فرزند من بگذری

برو تازی اسپان ما را ببین

بران آخر اسپ سالار باش

بیامد پر از آب چشم اردشیر

یکی نامه بنوشت پیش نیا

که ما را چه پیش آمد از اردوان

همه یاد کرد آن کجا رفته بود

چو آن نامه نزدیک بابک رسید

دلش گشت زان کار پر درد و رنج

فرستاد نزدیک او ده هزار

بفرمود تا پیش او شد دبیر

که این کم خرد نورسیده جوان

چرا تاختی پیش فرزند اوی

نکردی به تو دشمنی ار بدی

کنون کام و خشنودی او بجوی

ز دینار لختی فرستادمت

هرانگه که این مایه بردی بکار

تگاور هیون جهاندیده پیر

چو آن نامه برخواند خرسند گشت

بگسترد هرگونه گستردنی

به نزدیک اسپان سرایی گزید

شب و روز خوردن بدی کار اوی