پراندیشه بود آن شب از کرم شاه

سپه برگرفت از لب آبگیر

پس لشکر او بیامد سپاه

بکشتند هرکس که بد نامدار

خروش آمد از پس که ای بخت کرم

همی هرکسی گفت کاینت شگفت

بیامد گریزان و دل پر نهیب

یکی شارستان دید جایی بزرگ

چو تنگ اندر آمد یکی خانه دید

ببودند بر در زمانی به پای

که بیگه چنین از کجا رفته اید

بدو گفت زین سو گذشت اردشیر

که بگریخت از کرم وز هفتواد

بجستند از جای هر دو جوان

فرود آوریدندش از پشت زین

یکی جای خرم بپیراستند

نشستند با شاه گردان به خوان

به آواز گفتند کای سرفراز

نگه کن که ضحاک بیدادگر

هم افراسیاب آن بداندیش مرد

سکندر که آمد برین روزگار

برفتند و زیشان به جز نام زشت

نماند همین نیز بر هفتواد

ز گفتار ایشان دل شهریار

خوش آمدش گفتار آن دلنواز

که فرزند ساسان منم اردشیر

چه سازیم با کرم و با هفتواد

سپهبدار ایران چو بگشاد راز

بگفتند هر دو که نوشه بدی

تن و جان ما پیش تو بنده باد

سخنها که پرسیدی از ما درست

تو در جنگ با کرم و با هفتواد

یکی جای دارند بر تیغ کوه

به پیش اندرون شهر و دریا بپشت

همان کرم کز مغز آهرمنست

همی کرم خوانی به چرم اندرون

سخنها چو بشنید زو اردشیر

بدیشان چنین گفت کری رواست

جوانان ورا پاسخ آراستند

که ما بندگانیم پیشت به پای

ز گفتار ایشان دلش گشت شاد

چو برداشت زانجا جهاندار شاه

همی رفت روشن دل و یادگیر

چو بر شاه بر شد سپاه انجمن

برآسود یک چند و روزی به داد

چو مهرک بیارست رفتن به جنگ

به جهرم چو نزدیک شد پادشا

دل پادشا پر ز پیکار شد

به شمشیر هندی بزد گردنش

هرانکس کزان تخمه آمد به مشت

مگر دختری کان نهان گشت زوی