به جهرم یکی مرد بد بدنژاد

چو آگه شد از رفتن اردشیر

ز تنگی که بد اندر آن رزمگاه

ز جهرم بیامد به ایوان شاه

همه گنج او را به تاراج داد

چو آگاهی آمد به شاه اردشیر

همی گفت ناساخته خانه را

بزرگان لشکرش را پیش خواند

چه بینید گفت ای سران سپاه

چشیدم بسی تلخی روزگار

به آواز گفتند کای شهریار

چو مهرک بود دشمن اندر نهان

تو داری بزرگی و گیهان تراست

بفرمود تا خوان بیاراستند

به خوان بر نهادند چندی بره

چو نان را به خوردن گرفت اردشیر

نشست اندران پاک فربه بره

بزرگان فرزانهٔ رزمساز

بدیدند نقشی بران تیز تیر

ز غم هرکسی از جگر خون کشید

نوشته بران تیر بر پهلوی

چنین تیز تیر آمد از بام دژ

گر انداختیمی بر اردشیر

نباید که چون او یکی شهریار

بران موبدان نامدار اردشیر

ز دژ تا بر او دو فرسنگ بود

همی هر کسی خواندند آفرین