بشد ساخته تا کند رزم کرد

که ریزد بر آن بوم و بر خون دزد

پذیره شدش کرد بی مر به جنگ

ابا کرد کشور همه یار گشت

فزونتر ز گردان او یک به سی

سپاه جهاندار بگریختند

شد آوردگه را همه جای تنگ

نبد نامداران بدان رزمگاه

زبانها شد از تشنگی چاک چاک

که بنشاند آن جنگ و جوش و جلب

بیامد جهاندار با آن گروه

همان اندکی مرد برنا و پیر

بران میش و بز پاسبانان بدید

دهانش پر از خاک آوردگاه

هم انگه ببردند با آب ماست

شب تیره خفتان به سر بر کشید

به بالین نهاد آن کیی مغفرش

سر شاه ایران برآمد ز خواب

که پدرام باد از تو روز و شبان

که نه در خور خوابگاه تو بود

کز ایدر کجا یابم آرامگاه

نیابی مگر باشدت رهنمای

چو رفتی پدید آید آرامگاه

به ده در یکی نامبردار مه

ببرد از رمه راهبر چند پیر

ازان ده سبک پیش او رفت مه

ازان شهر تا خورهٔ اردشیر

همه شاددل برگرفتند راه

کجا کار ایشان بجوید نهان

بر شاه ایران فراز آمدند

ندارد کسی بر دل از شاه یاد

کهن گشت و شد بخت برناش پیر

گذشته سخن بر دلش باد شد

سواران شمشیرزن سی هزار

بیاورد با خویشتن شهریار