ابا آلت و لشکر و رای پاک

جهاندیده با داد و فرمانروا

چو آگه شد از پیش بهمن برفت

ابا لشکر و کوس و با دار و گیر

ز باره درآمد چنانچون سزید

ز ساسانیان بیشتر کرد یاد

به زود آمدن ارج بشناختش

دلش گشت زان پیر پر بیم و باک

که با او سپاه جهانگیر بود

بدانست اندیشهٔ اردشیر

چنین گفت کز کردگار بلند

اگر دل ندارد سوی شاه پاک

که آورد لشکر بدین آبگیر

که از پیرزن گشت مرد جوان

شکیبادل و راز داننده دان

یکی دیگر اندیشه افگند بن

بران نامدارانش سر داشتی

سوی آذر رام خراد شد

که باشدش بر نیکوی رهنمای

درخت بزرگی به بر داردش

عرض پیش او رفت با کدخدای

ز دادار نیکی دهش یاد کرد

سوی بهمن اردوان شد به جنگ

برفتند گردان پرخاشخر

همه نیزه و تیغ هندی به کف

چو جوی روان خون همی ریختند

هوا پر ز گرد و زمین پر ز مرد

سپاه سباک اندر آمد به جنگ

بیامد ز قلب سپاه اردشیر

که با زور و دل بود و با فر و برز

تنش خستهٔ تیر و تیره روان

ابا نالهٔ بوق و باران تیر

که بهمن بدو داشت آواز و فخر

ز هر سو بپیوست بی مر سپاه

کجا بهمن آگنده بود آن به رنج

به نیرو شد از پارس لشکر براند