به رزم و به بزم و به دانش گرای

کزویست نام بزرگی به جای

که رایش همی از خرد برخورد

ز رنج و ز غم گشته آزاد دل

ز قنوج تا مرز کابلستان

چه بر خویش و بر دوده و کشورش

کزو شادمانست گردنده عصر

نه آرام گیرد به روز بیسچ

سر شهریاران به چنگ آورد

ببخشد نه اندیشد از رنج خویش

وزو بخشش و داد موجود باد

سرلشکر از ماه برتر بود

همی بگذرد تیر او بر درخت

نشستش همه بر سر گنج باد

دلش روشن و گنجش آباد باد

ازین تخمه هرگز مبراد مهر

همه تاجدارند و پیروزگر

یکی آفرین باد بر شهریار

که فرمان بد از شاه با فر و تاج

ز دین دار بیدار وز مرد کیش

همه کار بر دیگر اندازه شد

همی بفگند چادر داد باز

که او خلعتی یابد از آسمان

بماند کلاه کیان بر سرش

منش برگذشته ز چرخ بلند

کجا بشمرد ماه و سال مرا

درفشی بود بر سر بخردان

که خوانند هرکس برو آفرین

که چون شاه را دل بپیچد ز داد

ستاره نخواند ورا نیز شاه

چو درد دل بیگناهان بود

هنرمند و بادانش و دادگر

همه نام نیکو بود یادگار

مهان عرب خسروان عجم

ز بهرامیان تا به سامانیان

که بیدادگر بود و ناپاک بود

بمرد او و جاوید نامش نمرد

سخن بهتر از گوهر شاهوار

به گنج و به تخت مهی شاد بود

نخواند به گیتی کسی نام اوی

که بادا همه ساله بر تخت ناز

نیایش همی ز آسمان برگذشت

خجسته برو گردش روزگار

نوشته بر ایوانها نام خویش

همان خسروی قامت و منظرش