که سرو سهی چون گل آمد به بار

یکی کودک آمد به بالای اوی

وگر نامدار اردشیر سوار

که سروی بد اندر میان فرزد

ببود اورمزد از جهان بی همال

به جایی ببازیش نگذاشتند

بشد نیز شاپور نخچیرگیر

بیامد کز آموختن شد ستوه

کمانی به یک دست و دیگر دو تیر

به میدان شاه اندر آمد ز کوی

به میدان بیامد ز نخچیرگاه

به نزدیک ایوان رسید اردشیر

بشد گوی گردان به نزدیک شاه

بماندند بر جای ناکام بس

به پیش جهاندار چون باد تفت

ازو گشت لشکر پر از گفت وگوی

کزو خیره شد شاه پیروز بخت

نگه کن که تا از که دارد نژاد

همه خامشی برگزیدند و بس

که بردارش از خاک و نزد من آر

ببردش بر شاه آزادمرد

ترا از نژاد که باید شمرد

که نام نژادم نباید نهفت

ز فرزند مهرک نژاد درست

بخندید و اندیشه اندر گرفت

به پرسش گرفتش ز اندازه بیش

دلش گشت پردرد و رخساره زرد

بدو گفت فرزند پنهان مدار

که گویند کاین بچه پادشاست

جهان را به دیدار توشه بدی

درخشنده چون لاله اندر فرزد

بدان تا برآید بر از میوه دار

ز پشت منست این مرا بی شکست

پسر گفت و پرسید و چندی شنود

به ایوان خرامید خود با وزیر

ز ایوان سوی تخت شد شهریار

یکی طوق فرمود و زرین کلاه

بس از گنج در و گهر خواستند

تنش را نیا زان میان برکشید

خردمند را خواسته بیش داد

هم ایوان نوروز و کاخ سده

نشستند هرجای رامشگران

هرانکس که او از خرد داشت بهر

نباید که هرگز کند کس گذر

نگردد ترا ساز و خرم به تخت

نه دیهیم شاهی نه فر کلاه

بیامیزد آن دوده با ان نژاد

که جز به آرزو چرخ بر ما نگشت

ز گیتی ندیده به جز کام خویش

دلم یافت از بخت چیزی که خواست

شهنشاه کردند عنوان اوی