برفت و بیامد به ایوان خویش

پراندیشه آن شب به ایوان بخفت

به شبگیر چون تاج بر سر نهاد

بفرمود تا لنبک آبکش

ببردند ز ایوان به راهام را

چو در بارگه رفت بنشاندند

بدو گفت رو بارگیها ببر

به خان به راهام شو بر گذار

بشد پاک دل تا به خان جهود

ز پوشیدنی هم ز گستردنی

یکی کاروان خانه بود و سرای

ز در و ز یاقوت و هر گوهری

که دانند موبد مر آن را شمار

فرستاد موبد بدانجا سوار

همه بار کردند و دیگر نماند

چو بانگ درای آمد از بارگاه

که گوهر فزون زین به گنج تو نیست

بماند اندران شاه ایران شگفت

که چندین بورزید مرد جهود

ازان صد شتروار زر و درم

جهاندار شاه آبکش را سپرد

ازان پس براهام را خواند و گفت

چه گویی که پیغمبرت چند زیست

سوار آمد و گفت با من سخن

که هرکس که دارد فزونی خورد

کنون دست یازان ز خوردن بکش

ز سرگین و زربفت و دستار و خشت

درم داد ناپاک دل را چهار

سزا نیست زین بیشتر مر ترا

به ارزانیان داد چیزی که بود