همی داشت از کار او روی زرد

همان مردم خویش و بیگانه را

بدین زور و این شاخ و این دستگاه

ز هرگونه آمیختم رنگ و بوی

به نزدیک شاه دلیران شود

به هندوستان نیست گوید سوار

فرستاده را سر ز تن برکنم

چه بینید این را چه دانید راه

دلت را بدین گونه رنجه مدار

به غمری برد راه و بیدانشی

به راه چنین رای هرگز مگرد

سپهبد به مردم گرامی بود

یکی تاجداری چو بهرامشاه

ز نیکی نباید ترا دست شست

نه کشتن بود رنج او را بها

به تن زندگانی فزایش نه مرگ

ز گفتار فرزانگان خیره شد

فرستاد کس نزد بهرامشاه

نه دستور بد پیش و نه رای زن

توانگر شدی گرد بیشی مگرد

ز گفتار و کردار باشد برم

کز ایدر گذشتن ترا روی نیست

به هندوستان شهریاری دهم

ز تخت و نژاد و ز ننگ و نبرد

ز پیوند شنگل مرا ننگ نیست

ببینم مگر خاک ایران زمین

برآویخت با دام روباه شیر

ز گفتارت آرایش جان کنم

که چون بینمش خوانمش آفرین

بیاراست ایوان به چینی پرند

به آرایش و بوی و رنگ و نگار

بیارای دل را به دیدار نو

ازان ماه رویان یکی برگزید

همه شرم و ناز و همه رای و کام

چو سرو سهی شمع بی دود را

بدان ماه رخ داد شنگل کلید

سواران بازیب و با نام را

همان عنبر و عود و کافورنیز

ز قنوج هرکس که بد نامدار

به شادی همه نزد شاه آمدند

همه شاد و خرم به جای نشست

چو می بود روشن به جام بلور