به دریا بدی گاه بر آفتاب

وزو خاستی موج دریای نیل

بدان تیزهش رازداران خویش

گهی شادمانم گهی پر ز درد

به قنوج بر کشوری سر بدی

ز بهرام قنوج ویران شود

نماند برین بوم ما رنگ و بوی

یکی چارهٔ دیگر انداختم

کزو بی گمانی نیابد رها

چو با اژدها خود شود جنگجوی

بسی داستان دلیران براند

ترا ایدر آورد ز ایران زمین

چنان کز ره نامداران سزد

به آغاز رنج و به فرجام گنج

به خشنودی من برو باز جای

ک از رای تو بگذرم نیست راه

مگر بد بود گردش آسمان

بدین بوم ما در یکی اژدهاست

نهنگ دم آهنگ را بشمرد

ازو کشور هند پرداختن

همه مرز باشند همداستان

ز عود و ز عنبر ز هرگونه چیز

بهند اندرون شاه و فرمانروا

پی اژدها را ببرم ز خاک

بباید نمودن به من راه راست

که آن اژدها را نماید بدوی

از ایران سواران خنجرگزار

به تاریکی آن اژدها را بدید

وزان اژدها نیز جوشان شدند

تو این را چو آن کرگ پیشین مدار

که این را به دادار باید سپرد

به مردی فزونی نگیرد نه کاست

که پیکانش را داده بد زهر و شیر

چپ و راست جنگ سواران گرفت

همی خار زان زهر او برفروخت

فرو ریخت با زهر خون از برش

همی خاک را خون زهرش بشست

به تندی دل اژدها بردرید

به خاک اندر افگند بیجان تنش

چو شاه آن سر اژدها را بدید

ز دادار بر بوم ایران زمین

که با اژدها سازد او کارزار

نباشد جز از شهریارش همال