چنین گفت کی خسرو داد و راست

وزین مرزها رنج و سختی گذشت

که از داد پیچیده دارد روان

ز دزدان پرآشوب دارد زمین

بدین داستان کارسازی سزد

چرا باژ خواهد ز چین و ز سند

نباید که ناخوبی آید بروی

جهان پیش او چون یکی بیشه شد

بسازم نگویم به کس در جهان

همان رسم شاهی و گاه ورا

نگویم به ایران به آزادگان

جزو هرکسی آنک بد ناگزیر

ببردند قرطاس و مشک و قلم

پر از دانش و آفرین خدای

ز یزدان برآنکس که جست آفرین

همه چیز جفتست و ایزد یکیست

پرستنده و تاج دارنده را

فروزنده کهتران و مهان

جهان را به کردار بد نسپرد

که بد آب دانش نیارد مزید

مبادا کسی در بلا مبتلا

که از بد همه ساله ترسان بود

به چشم خرد جست راز جهان

همان زیور نامداران بود

بکوشد به داد و بپیچد ز بد

روان را به خون در نشانی همی

به خوبی و زشتی بهانه منم

پدید آید از هر سوی کاستی

چنین با بداندیشگان ساختن

پدر پیش شاهان ما بنده بود

که دیر آمدی باژ هندوستان

که از چین بیامد به ایران زمین

بپیچید زان بد که خود کرده بود

همان بخشش و فره دین تو

همان لشکر یکدل آراسته

به هند اندرون لشکر آرای نیست

همی پیش دریا بری جوی خویش

سخن گوی با دانش آزاده ای

به بی دانشی سخت کن تنگ را

که داد و خرد باشدش تار و پود

نوشتند و بر وی پراگند مشک

که دادش سر هر بدی رام کرد

به خرداد ماه اندرون روز ارد

ستانندهٔ باژ سقلاب و روم

ز دریای قنوج تا مرز سند