شهنشاه بر تخت زرین نشست

خرد یافته موبد پرگهر

سخنها ز هرگونه کردند یاد

که ای مرد هشیار بی یار و جفت

که بر کردهٔ او بباید گریست

که از کردنش مرد گردد بلند

همیشه بزرگ و توانا بود

به هر نیکئی ناسزاوارتر

شنیدی مگر پاسخ راستان

بیندیش و ماهی به خشکی مبر

سخن ها ز دانش توان یاد کرد

که از دانش افزون شود آبروی

کز اندیشه بازیب گردد سخن

چنان دان که مرگش زیانکارتر

چو زاید بد و نیک تن مرگ راست

خرد را میانجی کن اندر میان

سخنهای او سودمند آمدش

بدو گفت فرخنده ایران زمین

چو موبد بروبر نشیند همی

به موبد ز هر مهتری برتری

ک دستور تو بر جهان پادشاست

دلش تازه شد چو گل اندر بهار

شب آمد برآمد درفش سیاه

به عنبر بیالود خورشید روی

سر خفته از خواب بیدار کرد

سر شاه گیتی سبک شد ز خواب

نشست از بر تخت خود شهریار

فرستاده را پیش او خواستند

ز دینار گیتی که بردند نام

فزون گشت از اندیشهٔ تیزویر