بران نامور پیشگاهش نشاند

فرستاده را خواند پیش مهان

سخن گوی و بادانش و یادگیر

بر تخت شاهی به زانو نشست

بر تخت پیروزه بنشاختش

ز دیدار این مرز ناگشته سیر

به گیتی مرا همچو انباز داشت

ترا بودن ایدر بی اندازه شد

وز آواز تو روز فرخ نهیم

که بی تو مبادا زمان و زمین

ز گفت خردمند رامش برد

بداندیش را روز تاریک تر

که هم مهتر و شاه و هم بهتری

بر آیین شاهان پیروزگر

بر هوشمندان توی کدخدای

مبیناد گردون میان تو سست

گهر سخته هرگز که بیند به زر

همان چاکر شاه را چاکرم

که جاوید باد این سر و تاج و گاه

بپرسم ز دانندگان تو نیز

سخن گوی را بیشتر آب روی

بشد پیش با مهتران و ردان

به هر دانشی بر توانا بدند

سخنهای قیصر به موبد بگفت

چه چیز آنک خوانی همی اندرون

جزین نیز نامش ندانی همی

همان بیکرانه چه و خوار کیست

مر او را به هر جای فرمان بود

که مشتاب وز راه دانش مگرد

سخن در درون و برون اندکیست

زبر فر یزدان فرمانرواست

اگر تاب گیری به دانش به دست

بد آن را که باشد به یزدان دلیر

رونده به هر جای کامش بود

رساند خرد پادشا را به کام

خرد دور شد درد ماند و جفا

بلنداختری زیرکی داندش

که باشد سخن نزد او پایدار

از اندازه ها نام او بگذرد

خرد بر همه نیکویها سرست

که چشم سر ما نبیند نهان

به هر دانش از کردهٔ کردگار

که بینا شمارش بداند که چند

کسی را بدو راه و آهنگ نیست

همان گردش روزگار ورا

بماند شگفت اندرو تیز ویر

ازین خوارتر چیست ای شادمان

فراخست رای جهان آفرین

زمین را ببوسید و فرمان گزید

ز یزدان برین بر فزونی مخواه

سر سرکشان زیر پیمان تست

ندارد جهان چون تو شاهی به یاد

به دانش فزونست از بخردان

به دانایی او سرافگنده اند

به دلش اندرون روشنایی فزود

همان جامه و اسپ و بسیار چیز

خرد یافته موبد پرهنر

سوی خانه رفت از بر شهریار