کز ایدر برو با نگین و کلاه

دل زیردستان به ما شاد کن

میاویز چنگ اندرین رهگذر

چو مردی برهنه ز باد خزان

گرانمایه گنجی بپرداختند

سر تخت خورشید گاه تو باد

تن آسان خراسان به چنگ آمدش

دل شاه ز اندیشه پردخته گشت

برفت و بیاورد چندی ردان

رسولش همی دیر یابد جواز

که دارد روان از خرد پشت راست

جهاندار و با فره ایزدی

سخن گفتنش چرب و آواز نرم

خردمند و بادانش و بانژاد

کنون خیره گشت اندرین مرز و بوم

تنش خشک و رخساره همرنگ نی

که روز شکارش سگ آید به پیش

وزین مرز کس را به کس نشمرید

که یزدان دهد فر و دیهیم و زور

شب تیره بر بخت من روز کرد

فریدون ورا تاج بر سر نهاد

ز شاهان فزون تر به رسم و به داد

چو خاقان نیامد به دیوانگی

سخن تا چه گوید که آید به کار

ز مردم نیم در جهان بی نیاز

دگر بزم و زرین کلاه آورد

بزرگ آنک با نامداران بساخت

که شادان بدی تا بگردد سپهر