سیوم روز بزم ردان ساختند

به می خوردن اندر چو بگشاد چهر

سر نامه کرد آفرین از نخست

خرد بر دل خویش پیرایه کرد

همه نیکویها ز یزدان شناخت

بدانید کز داد جز نیکویی

هرانکس که از کارداران ما

بنالد نه بیند به جز چاه و دار

بکوشید تا رنجها کم کنید

که گیتی فراوان نماند به کس

بدین گیتی اندر نشانه منم

که چندان سپه کرد آهنگ من

از ایدر برفتم به اندک سپاه

یکی نامداری چو خاقان چین

به دست من اندر گرفتار شد

مرا کرد پیروز یزدان پاک

جز از بندگی پیشهٔ من مباد

نخواهم خراج از جهان هفت سال

به هر کارداری و خودکامه ای

که از زیردستان جز از رسم و داد

هرانکس که درویش باشد به شهر

فرستید نزدیک ما نامشان

دگر هرک هستند پهلونژاد

هم از گنج ما بی نیازی دهید

کسی را که فامست و دستش تهیست

هم از گنج ماشان بتوزید فام

ز یزدان بخواهید تا هم چنین

بدین مهر ما شادمانی کنید

همان بندگان را مدارید خوار

کسی کش بود پایهٔ سنگیان

به دانش روان را توانگر کنید

ز چیز کسان دور دارید دست

بکوشید و پیمان ما مشکنید

به یزدان پناهید و فرمان کنید

مجویید آزار همسایگان

هرانکس که ناچیز بد چیره گشت

بزرگش مخوانید کان برتری

ز درویش چیزی مدارید باز

به پاکان گرایید و نیکی کنید

هران چیز کان دور گشت از پسند

ز دارنده بر جان آنکس درود

چو اندر نوشتند چینی حریر

به عنوان برش شاه گیتی نوشت

خداوند بخشایش و فر و زور

سوی مرزبانان فرمانبران

به هر سو نوند و سوار و هیون

چو آن نامه آمد به هر کشوری

همی گفت هرکس که یزدان سپاس

زن و مرد و کودک به هامون شدند

همی خواندند آفرین نهان

ازان پس به خوردن بیاراستند

یکی نیمه از روز خوردن بدی

همی نو به هر بامدادی پگاه

که هرکس که دارد خورید و دهید

کسی کش نیازست آید به گنج

سه من تافته بادهٔ سالخورده

هانی به رامش نهادند روی

چنان بد که از بید و گل افسری

یکی شاخ نرگس به تای درم

ز شادی جوان شد دل مرد پیر

جهانجوی کرد از جهاندار یاد