سپه را ز دشمن نگهدار بود

سپه را ز دشمن نهان داشتی

که خاقان به مروست و چندان سپاه

همه بی بنه هر یکی با دو اسپ

شب و روز چون باد تازان به راه

به آمل گذشت از در اردبیل

همی درد و رنج بزرگان کشید

یکی رهنمون پیش پر کیمیا

به روز و به شب گاه و بی گاه رفت

به تیره شبان پاسبان داشتی

نپرد بدان گونه پران تذرو

که خاقان شب و روز بی اندهان

که دستورش از کهل اهریمنست

همه رنجها بر دلش باد شد

چو آسوده تر گشت شاه و سپاه

که برزد سر از کوه گیتی فروز

همه چشم پر رنگ منجوق شد

پرآواز شد گوش شاه و سپاه

تو گفتی همی ژاله بارد ز ابر

به دست خزروان گرفتار شد

که گفتی همی تیربارد ز ماه

گرفتند و بستند بر پشت زین

ازان خواب آنگاه بیدار شد

شد از تاختن چارپایان چو غرو

بکشتند وز جنگیان بس نماند

پس اندر همی تاخت بهرام تفت

پس پشت او قارن پارسی

ببخشید چیز کسان بر سپاه

همه کامگاری ز یزدان شناخت

که دارندهٔ آفتابست و ماه