در حجره بستند و گم شد کلید

که شد ساخته کار بگذار گام

چنان چون بود مردم جفت جوی

چو سرو سهی بر سرش ماه تام

پدید آمد آن دختر نامدار

که شاد آمدی ای جوانمرد شاد

خم چرخ گردان زمین تو باد

برنجیدت این خسروانی دو پای

نگه کرد و خورشید رخ را بدید

به جای گل سرخ یاقوت خاک

درودت ز من آفرین از سپهر

خروشان بدم پیش یزدان پاک

نماید مرا رویت اندر نهان

بدین خوب گفتار با ناز تو

چه پرسی تو بر باره و من به کوی

سر شعر گلنار بگشاد زود

کس از مشک زان سان نپیچد کمند

بران غبغبش نار بر نار بر

بر شیر بگشای و چنگ کیان

ز بهر تو باید همی گیسوم

شگفتی بماند اندران روی و موی

چنین روز خورشید روشن مباد

برین خسته دل تیز پیکان زنم

بیفگند خوار و نزد ایچ دم

برآمد ز بن تا به سر یکسره

برآمد پری روی و بردش نماز

برفتند هر دو به کردار مست

به دست اندرون دست شاخ بلند

بران مجلس شاهوار آمدند

پرستنده بر پای و بر پیش حور

برآن روی و آن موی و بالا و فر

ز دینار و گوهر چو باغ بهار

سر جعد زلفش شکن بر شکن

نشسته بر ماه بر فرهی

ز یاقوت سرخ افسری بر سرش

مگر شیر کو گور را نشکرید

که ای سرو سیمین بر و رنگ بوی

نباشد برین کار همداستان

ازین کار بر من شود او بجوش

همان خوار گیرم بپوشم کفن

که هرگز ز پیمان تو نگذرم

چو ایزد پرستان نیایش کنم

بشوید ز خشم و ز پیکار و کین

مگر کاشکارا شوی جفت من

پذیرفتم از داور کیش و دین

جهان آفرین بر زبانم گوا

که با تخت و تاجست وبا زیب و فر

خرد دور بود آرزو پیش بود

تبیره برآمد ز پرده سرای

بر خویش تار و برش پود کرد

فرود آمد از کاخ فرخ همال