برفت و بیامد ازان بارگاه

همی گشت بر گرد بستان خویش

چو سیندخت و رودابهٔ ماه روی

سراپای پر بوی و رنگ و نگار

همی نام یزدان بروبر بخواند

نهاده ز عنبر به سر بر کلاه

بسان بهشتی پر از خواسته

ز خوشاب بگشاد عناب را

که کوتاه باد از تو دست بدی

همی تخت یاد آیدش گر کنام

پی نامداران سپارد همی

که ای سرو سیمین بر ماه روی

پی زال زر کس نیارد سپرد

نبینی نه بر زین چنو یک سوار

دو دستش به کردار دریای نیل

چو در جنگ باشد سرافشان بود

جوان سال و بیدار و بختش جوان

به زین اندرون تیز چنگ اژدهاست

فشانندهٔ خنجر آبگون

بگوید سخن مردم عیب جوی

تو گویی که دلها فریبد همی

برافروخت و گلنارگون کرد روی

ازو دور شد خورد و آرام و هال

دگر شد به رای و به آیین و خوی