که در پادشاهی بجنبد ز جای

که با او یکی بودشان رای و کیش

سوی کابل و دنبر و مرغ و مای

می و رود و رامشگران خواستی

برآیین و رسم سرای سپنج

گرازان و خندان و دل شادمان

زبر دست با گنج و گسترده کام

به رخ چون بهار و به رفتن تذرو

دو کتف یلان و هش موبدان

به کابل همه بوم و برداشتی

که با او به رزمش نبود ایچ تاو

ز کابل بیامد بهنگام بام

غلامان و هر گونه ای خواسته

ز دیبای زربفت و چینی حریر

یکی طوق زرین زبرجد نگار

که مهراب آمد بدین فرهی

به آیین یکی پایگه ساختش

گشاده دل و بزم ساز آمدند

نشستند بر خوان با فرخان

نگه کرد مهراب را پورسام

دلش تیز تر گشت در کار او

نگه کرد زال اندر آن برز و یال

که زیبنده تر زین که بندد کمر

چنین گفت کای پهلوان جهان

که رویش ز خورشید روشن ترست

به رخ چون بهشت و به بالا چو ساج

سرش گشته چون حلقهٔ پای بند

ز سیمین برش رسته دو ناروان

مژه تیرگی برده از پر زاغ

برو توز پوشیده ازمشک ناز

پر آرایش و رامش و خواسته

چنان شد کزو رفت آرام وهوش

به نادیده برگشت بی خورد و هال

چو یاقوت شد روی گیتی سپید

برفتند گردان به زرین نیام

چو بالای پرمایگان خواستند

سوی خیمهٔ زال زابل خدای

خروش آمد از در که بگشای راه

بسان درختی پر از بار نو

ازان انجمن سر برافراختش

ز تخت و ز مهر و ز تیغ و کلاه

سرافراز و پیروز و فرمان روا

که آن آرزو بر تو دشوار نیست

چو خورشید روشن کنی جان من

به خان تو اندر مرا جای نیست

همان شاه چون بشنود داستان

سوی خانهٔ بت پرستان شویم

به دیدار تو رای فرخ نهم

به دل زال را خواند ناپاک دین

همی آفرین خواند بر بخت اوی

ستودش فراوان چنان چون سزید

زبان از ستودنش کوتاه بود

مر او را ز دیوانگان داشتند

چنان گرم دیدند با گفت وگوی

همان کز پس پرده بودش نهان

ز بایستگی هم ز شایستگی

خرد دور شد عشق فرزانه گشت

بگوید برین بر یکی داستان

خم چرخ گردان نهفت منست

به نزد خردمند رسوا شوم

بران کار بنهاد پیوسته دل

مگر تیره گردد ازین آبروی

دل زال آگنده یکسر بمهر