که سام آمد از کوه با فرهی

بسی از جهان آفرین کرد یاد

شود تازیان پیش سام سوار

بدان شادمانی که بگشاد روی

شود تا سخنها کند خواستار

به دیدار ایشان شود شادکام

برآیین خسروپرستان شود

یکی نو جهان پهلوان را بدید

گرفتند مر یکدیگر را کنار

ازیشان بدو داد نوذر پیام

زمین را ببوسید سام سترگ

چنان کش بفرمود دیهیم جوی

سپهبد پذیره شدش از کنار

پیاده شد از باره بگذارد گام

مر آن پاک دل گرد خسروپرست

چه دیهیم دار و چه دیهیم جوی

کلاه بزرگی به سر برنهاد

نشستند روشن دل و شادکام

برزین عمود و برزین کلاه

شگفتی بماند اندرو شهریار

تو گفتی که آرام جانست و مهر

که از من تو این را به زنهاردار

به کس شادمانه مشو جز بدوی

دل هوشمندان و آهنگ شیر

وزان تا چرا خوار شد ارجمند

هم از آشکارا هم اندر نهفت

که چون گشت با او سپهر از فراز

پر از داستان شد به بسیار سال

به البرز کوه اندر آن زشت جای

سپهری ست گفتی ز خارا بر آب

ز هر سوی برو بسته راه گزند

تو گفتی که هستند هر دو همال

به دل راحت آمد هم از یاد اوی

که ای آفرینندهٔ بی نیاز

نگردد فلک جز به فرمان تو

به پیش خداوند خورشید و ماه

به چیزی دگر نیستم دسترس

به خواری و زاری برآورده را

مزد گوشت هنگام پستان شیر

به من باز بخش و دلم برفروز

نیایش همان گه پذیرفته شد

همی حلقه زد بر سر مرد گبر

گرفته تن زال را بر کنار

که در مهر باشد ورا مایه ای

همه آشکاراش کردم نهان

ستاره شناسان و هم بخردان

بران اختر از بخت سالار کیست

همی داستان از چه خواهد زدن

از اختر گرفتند پیدا نشان

که شادان بزی تا بود روزگار

سرافراز و هشیار و گرد و سوار

دل پهلوان از غم آزاد شد

که کردند هر کس بدو آفرین

ز شمشیر هندی به زرین نیام

ز گستردنیهای بسیار مر

همه گوهرش پیکر و زرش بوم

چه از زر سرخ و چه از سیم خام

همه پیش بردند فرمان بران

همان نیزه و تیر و گرز گران

همام مهر یاقوت و زرین کمر

سراسر ستایش بسان بهشت

ز دریای چین تا به دریای سند

به نوی نوشتند عهدی درست

پس اسپ جهان پهلوان خواستند

که ای مهربان مهتر داد و راست

چو تو شاه ننهاد بر سر کلاه

زمانه همی از تو رامش برد

مبادا ز تو نام تو یادگار

ببستند بر کوههٔ پیل کوس

نظاره برو بر همه شهر و کوی

خبر شد ز سالار گیتی فروز

گلش مشک سارابد و زر خشت

بسی زعفران و درم بیختند

سراسر میان کهان و مهان

ز گیتی سوی سام بنهاد روی

برین پاک دل نامور پهلوان

ابر زال زر گوهر افشاندند

همی داد چیز و همی راند کام

خردمند بود و جهاندار بود

همه پایهٔ برتری خواستند

سخنهای بایسته چندی براند

که ای پاک و بیدار دل موبدان

که لشکر همی راند باید به راه

همی راند خواهم سپاهی گران

که همتای جان ست و جفت جگر

مژه خون دل برفشاند همی

یکی بیهده ساختم داوری

ز بی دانشی ارج نشناختم

همان آفریننده بگماشتش

مرا خوار بد مرغ را ارجمند

جهاندار یزدان بمن داد باز

به نزد شما یادگار منست

همه راه و رای بلندش دهید

که داد و دهش گیر و آرام جوی

جهان سر به سر زیر فرمان تست

دل دوستداران تو شادتر

دلم شاد و غمگین به کم بیش تست

که چون زیست خواهم من ایدر نوان

مدارم که آمد گه آشتی

من آنم سزد گر بنالم ز داد

چمیدن به خاک و چریدن ز خون

چنین پروراند مرا روزگار

بدین با جهاندار پیگار نیست

بپرداز و بر گوی هرچت هواست

چنین زد ترا ز اختر نیک رای

هم ایدر سپاه و هم ایدر کلاه

هم ایدر بگسترد بایدت مهر

سواران و مردان دانش پژوه

که یابی ز هر دانشی رامشی

همه دانش و داد دادن بسیچ

هوا قیرگون شد زمین آبنوس

برآمد ز دهلیز پرده سرای

یکی لشکری ساخته جنگجوی

بدان تا پدر چون گذارد سپاه

شگفتی خروشیدن اندر گرفت

شود شادمان سوی تخت و کلاه

که تا چون زید تا بود نیک نام

به سر بر نهاد آن فروزنده تاج

ابا طوق زرین و زرین کمر

پژوهید هر کار و هر چیز راند

سواران جنگی و کین آوران

زدندی همی رای بر بیش و کم

تو گفتی ستاره ست از افروختن

که چون خویشتن در جهان کس ندید

ابر سام و بر زال گسترده مهر