منوچهر را سال شد بر دو شست

ستاره شناسان بر او شدند

ندیدند روزش کشیدن دراز

بدادند زان روز تلخ آگهی

گه رفتن آمد به دیگر سرای

نگر تا چه باید کنون ساختن

سخن چون ز داننده بشنید شاه

همه موبدان و ردان را بخواند

بفرمود تا نوذر آمدش پیش

که این تخت شاهی فسونست و باد

مرا بر صد و بیست شد سالیان

بسی شادی و کام دل راندم

به فر فریدون ببستم میان

بجستم ز سلم و ز تور سترگ

جهان ویژه کردم ز پتیاره ها

چنانم که گویی ندیدم جهان

نیرزد همی زندگانیش مرگ

ازان پس که بردم بسی درد و رنج

چنان چون فریدون مرا داده بود

چنان دان که خوردی و بر تو گذشت

نشانی که ماند همی از تو باز

نباید که باشد جز از آفرین

نگر تا نتابی ز دین خدای

کنون نو شود در جهان داوری

پدید آید آنگه به خاور زمین

بدو بگرو آن دین یزدان بود

تو مگذار هرگز ره ایزدی

ازان پس بیاید ز ترکان سپاه

ترا کارهای درشتست پیش

گزند تو آید ز پور پشنگ

بجوی ای پسر چون رسد داوری

وزین نو درختی که از پشت زال

ازو شهر توران شود بی هنر

بگفت و فرود آمد آبش بروی

بی آنکش بدی هیچ بیماریی

دو چشم کیانی به هم بر نهاد

شد آن نامور پرهنر شهریار