چو آگاهی آمد به سام دلیر

کس اندر جهان کودک نارسید

بجنبید مرسام را دل ز جای

سپه را به سالار لشکر سپرد

چو مهرش سوی پور دستان کشید

چو زال آگهی یافت بر بست کوس

خود و گرد مهراب کابل خدای

بزد مهره در جام و برخاست غو

یکی لشکر از کوه تا کوه مرد

خروشیدن تازی اسپان و پیل

یکی ژنده پیلی بیاراستند

نشست از بر تخت زر پور زال

به سر برش تاج و کمر بر میان

چو از دور سام یل آمد پدید

فرود آمد از باره مهراب و زال

یکایک نهادند سر بر زمین

چو گل چهرهٔ سام یل بشکفید

چنان همش بر پیل پیش آورید

یکی آفرین کرد سام دلیر

ببوسید رستمش تخت ای شگفت

که ای پهلوان جهان شاد باش

یکی بنده ام نامور سام را

همی پشت زین خواهم و درع و خود

به چهر تو ماند همی چهره ام

وزان پس فرود آمد از پیل مست

همی بر سر و چشم او داد بوس

سوی کاخ ازان پس نهادند روی

همه کاخها تخت زرین نهاد

برآمد برین بر یکی ماهیان

بخوردند باده به آوای رود

به یک گوشهٔ تخت دستان نشست

به پیش اندرون سام گیهان گشای

ز رستم همی در شگفتی بماند

بدان بازوی و یال و آن پشت و شاخ

دو رانش چو ران هیونان ستبر

بدین خوب رویی و این فر و یال

بدین شادمانی کنون می خوریم

به زال آنگهی گفت تا صد نژاد

که کودک ز پهلو برون آورند

بسیمرغ بادا هزار آفرین

که گیتی سپنجست پر آی و رو

به می دست بردند و مستان شدند

همی خورد مهراب چندان نبید

همی گفت نندیشم از زال زر

من و رستم و اسب شبدیز و تیغ

کنم زنده آیین ضحاک را

پر از خنده گشته لب زال و سام

سر ماه نو هرمز مهرماه

بسازید سام و برون شد به در

همی رفت بر پیل دستم دژم

چنین گفت مر زال را کای پسر

به فرمان شاهان دل آراسته

همه ساله بر بسته دست از بدی

چنان دان که بر کس نماند جهان

برین پند من باش و مگذر ازین

که من در دل ایدون گمانم همی

دو فرزند را کرد پدرود و گفت

برآمد ز درگاه زخم درای

سپهبد سوی باختر کرد روی

برتند با او دو فرزند او

دو منزل برفتند و گشتند باز

وزان روی زال سپهبد به راه

شب و روز با رستم شیرمرد