مر آن ماه رخ را به می کرد مست

بتابید مر بچه را سر ز راه

که کس در جهان این شگفتی ندید

به بالا بلند و به دیدار کش

که نشنید کس بچهٔ پیل تن

به داور همه درد بسپوختند

ز می خفته و هش ازو رفته بود

به سیندخت بگشاد لب بر سخن

ابر کردگار آفرین خواندند

بسان سپهری برافراختند

بدید اندرو فر شاهنشهی

نهادند رستمش نام پسر

به بالای آن شیر ناخورده شیر

برخ بر نگاریده ناهید و هور

به چنگ اندرش داده چنگال شیر

به یک دست کوپال و دیگر عنان

به گرد اندرش چاکران نیز چند

چنان چون ببایست پرداخته

به فرمان بران بر درم ریختند

ببردند نزدیک سام سوار

ز زاولستان تا به کابلستان

به هر کنج صد مجلس آرای بود

نشسته به هر جای رامشگران

نشسته چنان چون بود تار و پود

ببردند نزدیک سام سوار

مرا ماند این پرنیان گفت راست

سرش ابر ساید زمین دامنش

درم ریخت تا بر سرش گشت راست

بیاراست میدان چو چشم خروس

به خواهندگان بر درم برفشاند

نظاره شدند اندران بزمگاه

بیاراست چون مرغزار بهشت

بران شادمان گردش روزگار

خداوند شمشیر و کوپال را

که یال یلان داشت و فر کیان

بدارید کز دم نیابد گزند

شب و روز با کردگار جهان

ز تخم تو گردی به آیین من

نباید جز از زندگانیش خواست

بر زال روشن دل و شادمان

که روشن روان اندر آید به مغز

برافراخت گردن به چرخ کبود

برهنه شد آن روزگار نهان

که نیروی مردست و سرمایه شیر

شد از نان و از گوشت افزودنی

بماندند مردم ازان پرورش

بسان یکی سرو آزاد گشت

جهان بر ستاره نظاره شود

به بالا و دیدار و فرهنگ و رای