بسی برنیامد برین روزگار

بهار دل افروز پژمرده شد

شکم گشت فربه و تن شد گران

بدو گفت مادر که ای جان مام

چنین داد پاسخ که من روز و شب

همانا زمان آمدستم فراز

تو گویی به سنگستم آگنده پوست

چنین تا گه زادن آمد فراز

چنان بد که یک روز ازو رفت هوش

خروشید سیندخت و بشخود روی

یکایک بدستان رسید آگهی

به بالین رودابه شد زال زر

همان پر سیمرغش آمد به یاد

یکی مجمر آورد و آتش فروخت

هم اندر زمان تیره گون شد هوا

چو ابری که بارانش مرجان بود

برو کرد زال آفرین دراز

چنین گفت با زال کین غم چراست

کزین سرو سیمین بر ماه روی

که خاک پی او ببوسد هژبر

از آواز او چرم جنگی پلنگ

هران گرد کاواز کوپال اوی

ز آواز او اندر آید ز پای

به جای خرد سام سنگی بود

به بالای سرو و به نیروی پیل

نیاید به گیتی ز راه زهش

بیاور یکی خنجر آبگون

نخستین به می ماه را مست کن

بکافد تهیگاه سرو سهی

وزو بچهٔ شیر بیرون کشد

وز آن پس بدوز آن کجا کرد چاک

گیاهی که گویمت با شیر و مشک

بساو و برآلای بر خستگیش

بدو مال ازان پس یکی پر من

ترا زین سخن شاد باید بدن

که او دادت این خسروانی درخت

بدین کار دل هیچ غمگین مدار

بگفت و یکی پر ز بازو بکند

بشد زال و آن پر او برگرفت

بدان کار نظاره شد یک جهان

فرو ریخت از مژه سیندخت خون