بزد نای مهراب و بربست کوس

ابا ژنده پیلان و رامشگران

ز بس گونه گون پرنیانی درفش

چه آوای نای و چه آوای چنگ

تو گفتی مگر روز انجامش است

همی رفت ازین گونه تا پیش سام

گرفتش جهان پهلوان در کنار

شه کابلستان گرفت آفرین

نشست از بر بارهٔ تیزرو

یکی تاج زرین نگارش گهر

به کابل رسیدند خندان و شاد

همه شهر ز آوای هندی درای

تو گفتی دد و دام رامشگرست

بش و یال اسپان کران تا کران

برون رفت سیندخت با بندگان

مر آن هر یکی را یکی جام زر

همه سام را آفرین خواندند

بدان جشن هر کس که آمد فراز

بخندید و سیندخت را سام گفت

بدو گفت سیندخت هدیه کجاست

چنین داد پاسخ به سیندخت سام

برفتند تا خانهٔ زرنگار

نگه کرد سام اندران ماه روی

ندانست کش چون ستاید همی

بفرمود تا رفت مهراب پیش

به یک تختشان شاد بنشاندند

سر ماه با افسر نام دار

بیاورد پس دفتر خواسته

برو خواند از گنجها هر چه بود

برفتند از آنجا به جای نشست

وز ایوان سوی باغ رفتند باز

بزرگان کشورش با دست بند

سر ماه سام نریمان برفت

ابا زال و با لشکر و پیل و کوس

عماری و بالای و هودج بساخت

چو سیندخت و مهراب و پیوند خویش

برفتند شادان دل و خوش منش

رسیدند پیروز تا نیمروز

یکی بزم سام آنگهی ساز کرد

پس آنگاه سیندخت آنجا بماند

سپرد آن زمان پادشاهی به زال

سوی گرگساران شد و باختر

شوم گفت کان پادشاهی مراست

منوچهر منشور آن شهر بر

بترسم ز آشوب بد گوهران

بشد سام یکزخم و بنشست زال