شگفتی سخنهای فرخ نوشت

به هر کار پیروز برسان شیر

به رزم و به بزم و به رای و به چهر

کزو ماند اندر جهان یادگار

همان خواهش و رای و آرام او

همان زال را رای و آرام بود

بسی روزه فرخ شمردم بدوی

چه زاید جز از شیر شرزه به جنگ

کزو دور بادا بد بدگمان

ز گردان لشکر برآورده سر

که برگشتم از شاه دل شادکام

همان یاره و طوق و هم تخت عاج

که با پیر سر شد به نوی جوان

به مهراب گفت آن کجا رفته بود

وزان شادمانی که رفت از مهان

گذاریم هر دو چنان چون سزد

ز پیوند خورشید زابلستان

ز هر جای رامشگران خواندند

لبش گشت خندان و دل شادمان

بسی خوب گفتار با او براند

بیفروخت از رایت این تیره جای

برو شهریاران کنند آفرین

بیاید مر این را سرانجام جست

اگر تخت عاجست اگر خواستست

بر دختر آمد سراینده راز

که دیدی چنان چون بباید همال

سزد گر فرازد سر از سرزنش

کنون هر چه جستی همه یافتی

سزای ستایش به هر انجمن

به فرمانت آرایش دین کنم

دل و جان تو خانهٔ سور باد

به آرایش کاخ بنهاد روی

گلاب و می و مشک و عنبر سرشت

زبر جد برو بافته سر به سر

که هر دانه ای قطره ای آب بود

به آیین و آرایش چین نهاد

میان گهر نقشها کنده بود

که تخت کیان بود و پرمایه بود

بیاورده از پارس و اهواز و ری

پر از جامه و رنگ و بوی بهار

پر از رنگ و بوی و پر از خواسته

ز کابل پرستندگان خواستند

نهاده به سر بر زر افسران

نثارش همه مشک و زر خواستند