برآورد یال و بگسترد بر

همه پرسش موبدان کرد یاد

که هر یک همی شاخ سی برکشند

چو شاه نو آیین ابر گاه نو

برین سان بود گردش روزگار

فروزان به کردار آذرگشسپ

پس یکدگر تیز هر دو دوان

دم چرخ بر ما همی بشمرد

کجا برگذشتند بر شهریار

به گاه شمردن همان سی بود

که یک شب کم آید همی گاه گاه

دو بن سرو کان مرغ دارد نشیم

همی تیرگی دارد اندر نهان

پر از تیرگی و سیاهی شود

کزو نیمه شادب و نیمی نژند

جهان را ازو بیم و امید دان

سرای درنگست و جای قرار

کزو ناز و گنجست و هم درد و رنج

هم او برفرازد هم او بشکرد

ز گیتی برآید خروش و خله

گذر کرد باید سوی شارستان

نپاید برو نیز و هم بگذرد

همین باشد و نو نگردد کهن

روانها بران سر گرامی بود

پدید آید آنگه که بیجان شویم

ازان بهرهٔ ما یکی چادرست

همه جای بیمست و تیمار و باک

کجا خشک و تر زو دل اندر هراس

وگر لابه سازی سخن نشنود

همانش نبیره همانش نیا

شکاری که پیش آیدش بشکرد

که جز مرگ را کس ز مادر نزاد

زمانه برو دم همی بشمرد

ازو شادمان شد دل شهریار

شهنشاه گیتی زهازه گرفت

چنان چون شب چارده چرخ ماه

سرمیگساران ز می خیره گشت

یکایک برآمد ز درگاه شاه

گرفته یکی دست دیگر به دست

سر نامدران برآمد ز خواب

به پیش شهنشاه چون نره شیر

شدن نزد سالار فرخ پدر

مرا چهر سام آمدست آرزوی

دلم گشت روشن بدین برز و تاج

یک امروز نیزت بباید سپرد

دلت راهش سام زابل کجاست

به میدان گذارند با کره نای

برفتند گردان همه شادمان

نشانه نهادند چون روز جنگ

به گرز و به تیغ و به تیر و سنان

گذشته برو سال بسیار و ماه

برانگیخت اسپ و برآورد نام

گذاره شد آن تیر شاهنشهی

بینداخت و بگذاشت چون نره شیر

بگشتند با خشتهای گران

برانگیخت اسپ و برآورد یال

به ژوپین شکار نوآیین گرفت

گشاده به دیگر سو افگند خوار

که با او که جوید نبرد از مهان

که از تیر و ژوپین برآورد گرد

بدل خشمناک و زبان پر مزیح

ابا نیزه و آب داده سنان

برانگیخت زال اسپ و برخاست گرد

عنان پیچ و گردنکش و نامدار

گرفتش کمربند او را به چنگ

که شاه و سپه ماند اندر شگفت

که مردم نبیند کسی زین نشان

کند جامه مادر برو لاژورد

چه گرد از نهنگانش باید شمرد

بماند به گیتی دلیر و سوار

همان نامور مهتران سترگ

کمر بسته و با کلاه آمدند

که گشتند ازان خیره یکسر مهان

چه از یاره و طوق و زرین کمر

پرستنده و اسپ و هر گونه چیز

همه چیزها از کران تا کران